W 1931r/32r. zbudowano drewniany budynek szkoły między Nosarzewem Polnym i Piegłowem. Część budulca dali gospodarze z Nosarzewa Polnego m.in. rodziny Nawrockich, Machalewskich, Olszewskich, Boczkowskich, Bukowskich i Piskorzów. Część drewna zakupiono i przetransportowano zza Mławy. W pracach przy budowie uczestniczyli też pochodzący z okolic cieśle, stolarze, tracze z rodzin m.in. p. Chołojów i p.Matygów. Zaangażowani w prace byli p. Rapaccy, p. Szablewski, p. Edmund Nawrocki. Budynek usytuowano szczytem do drogi Piegłowo-Nosarzewo Borowe, wejście do budynku znajdowało się od strony północnej. W szkole pracowali p. Dzierzęccy, Zygmunt Byks – który zginął z rąk Niemców 1945r. Żyjącym mieszkańcom zapadł w pamięć nauczyciel Józef Stolarczyk. Była to szkoła sześcio-oddziałowa, filia szkoły w Piegłowie, klasy mieściły się na parterze, a na piętrze były mieszkania dla nauczycieli. Po wybuchu wojny w 1939 roku Niemcy zasiedlili budynek ludźmi wysiedlonymi z innych miejscowości. Niemcy tępili polską inteligencję i np. państwo Dzierzęccy ukrywali się pracując w czasie wojny u jednego z mławskich ogrodników. Zygmunt Byks został zamordowany przez Niemców, w Mławie znajduje się tablica to upamiętniająca. Józef Stolarczyk przeżył wojnę i po 1945 roku dalej pracował jako nauczyciel w innych miejscowościach mławskiego powiatu.
W roku 1945 władze oświatowe zorganizowały 7 – klasową szkołę podstawową i umieściły ją w tym samym przedwojennym budynku. Kierownikiem został pan Marian Rapacki, który wrócił po kampanii II wojny światowej i zamieszkał w rodzinnym domu w Nosarzewie Polnym. W 1952 r. budynek rozebrano, przeniesiono do Mławy i przeznaczono na mieszkania socjalne. Budynek ten stał przy ulicy Narutowicza 11.
W latach ok. 1925 do 1931 szkoła istniała we wsi Nosarzewo Polne. Działalność szkoły była możliwa dzięki udostępnieniu budynku mieszkalnego przez p. Nawrockich. Budynek usytuowany był w połowie wsi, po wschodniej części drogi.
W 1931r/32r. zbudowano drewniany budynek szkoły między Nosarzewem Polnym i Piegłowem. Część budulca dali gospodarze z Nosarzewa Polnego m.in. rodziny Nawrockich, Machalewskich, Olszewskich, Boczkowskich, Bukowskich i Piskorzów. Część drewna zakupiono i przetransportowano zza Mławy. W pracach przy budowie uczestniczyli też pochodzący z okolic cieśle, stolarze, tracze z rodzin m.in. p. Chołojów i p.Matygów. Zaangażowani w prace byli p. Rapaccy, p. Szablewski, p. Edmund Nawrocki. Budynek usytuowano szczytem do drogi Piegłowo-Nosarzewo Borowe, wejście do budynku znajdowało się od strony północnej. W szkole pracowali p. Dzierzęccy, Zygmunt Byks – który zginął z rąk Niemców 1945r. Żyjącym mieszkańcom zapadł w pamięć nauczyciel Józef Stolarczyk. Była to szkoła sześcio-oddziałowa, filia szkoły w Piegłowie, klasy mieściły się na parterze, a na piętrze były mieszkania dla nauczycieli. Po wybuchu wojny w 1939 roku Niemcy zasiedlili budynek ludźmi wysiedlonymi z innych miejscowości. Niemcy tępili polską inteligencję i np. państwo Dzierzęccy ukrywali się pracując w czasie wojny u jednego z mławskich ogrodników. Zygmunt Byks został zamordowany przez Niemców, w Mławie znajduje się tablica to upamiętniająca. Józef Stolarczyk przeżył wojnę i po 1945 roku dalej pracował jako nauczyciel w innych miejscowościach mławskiego powiatu.
W roku 1945 władze oświatowe zorganizowały 7 – klasową szkołę podstawową i umieściły ją w tym samym przedwojennym budynku. Kierownikiem został pan Marian Rapacki, który wrócił po kampanii II wojny światowej i zamieszkał w rodzinnym domu w Nosarzewie Polnym. W 1952 r. budynek rozebrano, przeniesiono do Mławy i przeznaczono na mieszkania socjalne. Budynek ten stał przy ulicy Narutowicza 11.
W związku z brakiem pomieszczenia dla szkoły, w tym samym roku szkołę przeniesiono do dworku Piechowskich w Nosarzewie Borowym. Do połowy lat pięćdziesiątych szkoła dzieliła swoje pomieszczenia z innymi użytkownikami. W owym czasie zmieniali się nie tylko nauczyciele, ale i kierownicy. Najpierw funkcję tę pełnił pan Władysław Nowakowski, który pracował tu z żoną Walerią. Później, do roku 1961 kierował szkoła pan Czesław Miłobędzki, który pracował z żoną Genowefą. Poniżej najstarsze zachowane zdjęcie nauczycieli i dzieci naszej szkoły z ok.1960r.
Radość z “nowego” budynku nie trwała długo, ponieważ do jego drzwi zaczął pukać pierwszy powojenny wyż demograficzny. W tym czasie obok dworku Straż Ogniowa rozpoczęła budowę remizy. W okresie zimowym przez kilka lat funkcjonowała jeszcze wieczorowa podstawówka dla dorosłych, w której uczono przy lampach naftowych. W 1962 roku wieś została zelektryfikowana. Tymczasem w szkole zrobiło się ciasno. Problemy lokalowe stanęły przed nowym kierownikiem panem Stanisławem Chlebowskim, który w Nosarzewie Borowym pracował od 1958, a kierownikiem został w 1961r. Najdłużej piastował to stanowisko, bo 27 lat, od roku 1961 do 1988. Państwo dało niezbędne fundusze na dokończenie rozpoczętej budowy i tym sposobem oświata w 1962r. uzyskała trzy izby lekcyjne w nowym budynku. Z czasem, kiedy dworek został wycofany z użytku dobudowano jeszcze jedną klasę.
W latach 1966-1967 po reorganizacji szkolnictwa utworzono klasę ósmą. Szkoła pracowała wtedy na 3 zmiany. Zajęcia szkolne odbywały się jeszcze w trzecim budynku, małym drewnianym, oraz w domach prywatnych, wynajmowanych dla szkoły.
Na przestrzeni lat uczyło w Nosarzewie wielu nauczycieli: Balbina i Stanisław Chlebowscy, Celina i Wiesław Kołeccy, panie: p.Maćkowska (Dankowska), Henryka Zaborowska (Rapacka), Wacława Pszczółkowska, Teresa Cheba, Alicja Pająk, Jadwiga Mądzelewska, Krystyna Lewandowska, Regina Maj, Zofia Szczepkowska, Teresa Frankiewicz (Ilczak), Anna Nowicka, Barbara Strzelecka, Wanda Maciak, Halina Bugalecka, Krystyna Dunajska, Janina Boczkowska, Lidia Pszczółkowska, Grażyna Szymańska, Amelia Witkowska, Marzena Budna, Marzena Maćkiewicz, Marzena Borkowska; Barbara Stawarz; panowie: Jerzy Łepkowski, Zenon Rózicki, Roman Leonard Zalewski, Andrzej Cheba, Jerzy Granoszewski, Janusz Żuchowski, Jacek Dynakowski, Jarosław Tomaszewski. Pracownikami obsługi byli: Stanisława Zembrzuska, Józef Biegaj, p. Przychodzeń, Stanisława i Władysław Jaroszewscy, Genowefa i Mieczysław Szpręgiel, Henryk Butrym, Jolanta Celmer, Katarzyna Kołecka, Krzysztof Zaraziński, Marek Rudnicki, Kazimierz Więckowski, Jadwiga Kaczor, Barbara Sowińska.
W 1974 roku obniżono stopień organizacyjny szkoły do klas I – IV. Dzieci z obwodu nosarzewskiego zaczęły dojeżdżać do szkoły zbiorczej w Szydłowie. Na miejscu oprócz klas I-IV została Zasadnicza Szkoła Rolnicza, która przez wiele lat funkcjonowała wspólnie z podstawową. W szkole rolniczej pracowali: Stanisława Średnicka, Jan Ilczak, Zdzisław Kozłowski, Włodzimierz Tański, Piotr Kalinowski. W roku 1983 przywrócono nam status szkoły siedmioklasowej, a w roku 1985/86 klasę ósmą. Warunki w jakich przyszło uczyć i pobierać naukę urągały oświacie, toczyła się walka o szkołę z prawdziwego zdarzenia. Obraz tamtej szkoły to praca na dwie zmiany, klasy ciasne, ponure, biblioteka-„świetlica” na korytarzu. Gabinet dyrektora, sekretariat i pokój nauczycielski, to jedno maleńkie pomieszczenie.
Nie sposób wyrazić słowami emocji, atmosfery walki o budowę nowej szkoły przecież czekaliśmy na nią trzydzieści lat. I oto wiosną 1992 roku powołana została Fundacja Budowy Szkoły Podstawowej im. Wojciecha Piechowskiego w Nosarzewie. Dobry początek zrobił samorząd gminny przeznaczając na rozpoczęcie budowy 450 milionów złotych. Drobne sumy przyniosły cegiełki, które zostały rozesłane do wielu przedsiębiorstw i instytucji w kraju.
Innym źródłem finansowania są składki. Pieniądze zbierają członkowie zarządu fundacji, komitetu budowy, nauczyciele, rodzice. Chodzą od domu do domu i proszą. Przyjmowani są na ogół życzliwie, ale biednych i nieufnych nie brakuje. Wiele wysiłku i serca w budowę tak oczekiwanej i upragnionej szkoły wkłada były dyrektor Stanisław Chlebowski oraz wójt Gminy Szydłowo Ryszard Murawski. Lata rozpoczęcia inwestycji przypadają za kadencji kolejnego dyrektora szkoły pani Stanisławy Średnickiej 1988-1994, która śladem swoich poprzedników szukała środków na rozpoczęcie, a następnie kontynuowanie budowy. Tymczasem obok, w starym budynku nauka toczyła się swoim torem. Nauczyciele zmieniali się, uczniowie odchodzili i przychodzili. W roku 1994 stanowisko objęła pani Marzena Kołecka. Skład Rady Pedagogicznej uległ małym zmianom. Wielu nauczycieli odeszło na zasłużoną emeryturę, a Ci, którzy pozostali, z cichą, ale coraz bardziej realną nadzieją czekali na dzień, w którym poprowadzą pierwszą lekcję w „prawdziwej szkole”.
Jesienią 1992 roku budowa wreszcie ruszyła.
Uroczyste otwarcie nowego budynku nastąpiło 28 października 1995r.
Od tego czasu staramy się, aby budynek szkoły służył nam jak najlepiej, dbamy o jego wnętrze i zewnętrzny wystrój, bo wiemy, z jakim trudem został wzniesiony. Poniżej zdjęcia z prac przy budowie skalniaka przed szkołą z 1 i 7 lipca 1996r.
Zdjęcia Janina Rochna-Biegaj, Mariusz Chlebowski, FOTO-VIDEO Mława.